Шарҳи ҳол қисми муҳими дархост аст — он ба мо кумак мекунад, ки шуморо беҳтар шиносем ва фаҳмем, дар чӣ боқувват ҳастед. Бе шарҳи ҳол, мутаассифона, наметавонем ба қадами навбатӣ гузарем.

Агар надонед, аз чӣ сар кунед — ҳеҷ гап не. Кӯтоҳ дар бораи худ нависед: чӣ хондед, чӣ малака ва ба чӣ шавқ доред. Агар таҷрибаи корӣ надошта бошед ҳам — хавотир нашавед. Якчанд ҷумла оид ба таҳсил ва соҳаҳои ба худ ҷолибро нависед.

Барои мо на зебоии шарҳи ҳол ва рӯйхати дастовардҳо, балки муносибати шумо ва тайёриатон ба омӯзиш муҳиманд.